Ο συνθέτης Νίκος Πλατύραχος επιστρέφει με μια νέα μουσική πρόσκληση και συνεργάζεται με τον Γιώργο Νταλάρα, ως βασικό ερμηνευτή. Πρόκειται για το νέο κύκλο τραγουδιών «Τα Άστεγα» στον οποίο συνδυάζει υπέροχα και ευρυματικά τον ρυθμό και τις αρμονίες του αμερικάνικου ragtime με τον ήχο του ρεμπέτικου. Στο άλμπουμ συμμετέχουν επίσης ο Σταμάτης Κραουνάκης, η Ελένη Τσαλιγοπούλου και η Ασπασία Στραγηγού. «Τα Άστεγα» περιέχουν 13 τραγούδια και 2 ορχηστρικά και θα κυκλοφορήσουν στις αρχές Δεκεμβρίου από τη Feelgood Records.
Το ragtime είναι ένα είδος που αποτέλεσε προπομπό για την jazz μουσική, έχοντας σαν βάση το πιάνο ή την πιανόλα. Ξεκίνησε στις αρχές του 18ου αιώνα, στις αφροαμερικάνικες φτωχογειτονιές του St. Louis και αποτέλεσε την έκφραση του πόνου, των προβλημάτων, αλλά και τον τροφοδότη αισιοδοξίας και χαράς των ανθρώπων που ζούσαν εκεί. Σε μια άλλη πλευρά του χάρτη, στην Ελλάδα την ίδια στιγμή άρχισε να ανατέλλει το ρεμπέτικο τραγούδι, το οποίο με τη σειρά του αναπτύχθηκε στα λιμάνια και στις γειτονιές των εργατών και των φτωχότερων.
Κι αν γεωγραφικά αυτά τα δύο είδη μπορεί να είναι μακριά, η μουσικότητα και η θεματολογία τους είναι πολύ συγγενείς και θα ‘λεγε κανείς πως επικοινωνούν …υπογείως. Ο Νίκος Πλατύραχος ανακαλύπτει τον κοινό τους ομφάλιο λώρο και δημιουργεί μία όσμωση των δύο αυτών στυλιστικών, με πολύ πρωτότυπο ήχο, αρμονίες και ενορχήστρωση, σε αυτή τη νέα του μουσική πρόταση.
Ο τίτλος «Τα Άστεγα», όπως εξηγεί ο Νίκος Πλατύραχος, είναι «μια ατμόσφαιρα που περιγράφεται εν πολλοίς από την ίδια τη λέξη, η οποία όμως δε συνδέεται με μιζέρια ή κακοπέραση, όπως κανείς θα φανταζόταν, αλλά με αισιοδοξία και ανάταση, κάτι που χρειάζεται πολύ στην εποχή μας».
Ο συνθέτης δημιούργησε τα τραγούδια πάνω σε στίχους του ίδιου και των Γιάννη Δούκα, Δημήτρη Λέντζου, Κώστα Παπαγεωργίου, Δημήτρη Ρούλια, Παναγιώτη Μακρή και Τίνας Γιώτοπούλου. Όταν ακόμα το μουσικό του υλικό ήταν υπό διαμόρφωση, είχε στο μυαλό του το Γιώργο Νταλάρα ως ιδανικό ερμηνευτή, με δεδομένη και τη σχέση και την ιστορία του μεγάλου τραγουδιστή με το ρεμπέτικο τραγούδι. Από την άλλη, ο Γιώργος Νταλάρας όταν άκουσε μερικά ενθουσιάστηκε και έτσι κατέληξαν να γραφτούν και αρκετά κομμάτια πάνω στον ίδιο. Επιπλέον, από ένα τραγούδι ερμηνεύει ο Σταμάτης Κραουνάκης, η Ελένη Τσαλιγοπούλου και η Ασπασία Στραγηγού, αλλά και ο ίδιος ο συνθέτης.
Λόγια των συντελεστών…
«Είναι τόλμημα αυτό που κάνει, και αυτό το τόλμημα είναι που κάνει τη δουλειά ενδιαφέρουσα. Δύο διαφορετικές ορχήστρες οι οποίες παίζουνε τις μουσικές δύο διαφορετικών σημείων στη γη και δεν συγκρούονται, αλλά συνυπάρχουνε». Γιώργος Νταλάρας
«Περιέργως αυτός ο τίτλος, «Τ’ Αστεγα», έρχεται σε μια στιγμή που το θέμα είναι πολύ σοβαρό. Των άστεγων ανθρώπων, των άστεγων ζωών, των άστεγων αισθημάτων και πραγματικά το εύχομαι μέσα από την καρδιά μου, αυτά τα τραγούδια του Νίκου να βρούνε στέγη στις καρδιές των ανθρώπων που τόσο πολύ το έχουν ανάγκη αυτή την ώρα.» Σταμάτης Κραουνάκης
«Αν «Τ’ Αστεγα» ήταν συναίσθημα, θα μπορούσα να τα χαρακτηρίσω με 3 λέξεις «η χαρά του πεζοδρομίου». Νίκος Πλατύραχος.
Ο Νίκος Πλατύραχος αφηγείται πως ξεκίνησαν «Τ’Άστεγα»
Δεν ξέρω πως ξημέρωσε αυτή η ιστορία. Βάδιζα λέει σ’ ένα δρόμο – γνώριμο δρόμο – στου Ψυρρή, μια νύχτα του Σαββάτου με πολύ κόσμο και αστυνόμους γύρω γύρω. Αίφνης στρίβω δεξιά σ’ ένα στενάκι. Αλλά αυτό άρχιζε σιγά σιγά να μην είναι στενάκι. Ήτανε λέει μονοπάτι δάσους με στρωμένα φύλλα, μυρωδιά από βρεγμένο χώμα και δέντρα, πολλά δέντρα. Κι εγώ συνέχισα να περπατάω και τα ξερά φύλλα τρίβοταν κάτω απ’ τα πόδια μου, σύνηχα με το λευκό ήχο μιας παλιάς κασσέτας που ακουγόταν στον αέρα, λίγο πριν αρχίσει το κομμάτι. Και τότε την είδα. Η μαύρη χαρτορίχτρα μπροστά από ένα κερί καθισμένη οκλαδόν με τέσσερεις ρηγάδες απλωμένους μπροστά της, μου έδειχνε πού και τι. Η λάμπα πυρακτώσεως μέσα στο μπρούτζινο κώνο πάνω σ’ ένα δέντρο έφεγγε πάνω από μια πιανόλα. Ξεκούρντιστη κι ωραία. Κι όσο πλησίαζα τόσο έπαιζε ένας μαύρος κι εγώ έβλεπα την πλάτη του και γύρω γύρω άρχισε να γίνεται saloon με κόσμο, θόρυβο, ουίσκυ, τσιγάρα και κουλοχέρηδες. Και τα ξερά φύλλα γίνανε ξύλινες τάβλες με ρόζους, που αντηχούσαν βαριά στα βήματα των θαμώνων. Και δίπλα απ’ τον μαύρο καθόταν ένας μάγγας με το μπουζούκι του και σχολίαζε, παίζοντας ρε δίεση αντί για μι ύφεση. Και τότε – πράγμα παράξενο – το saloon έγινες τεκές. Κι ούτε κατάλαβα πως το 2015 έγινε 1901. Ούτε πως η τρομπέτα έγινε μπαγκλαμάς, ούτε πως το στενάκι δάσος, ούτε πως από έγχρωμα έγιναν όλα ασπρόμαυρα, ούτε πως ο ήχος της παλιάς κασσέτας με τα ξερά φύλλα έγιναν ένα πια…
Και πάνω που δεν τα καταλάβαινα όλα αυτά ήρθε η Μαριλού με το γλυκό της χαμόγελο και άπλωσε το μαγικό της χέρι την κατάλληλη στιγμή κι έτσι συνέχισε να υπάρχει δάσος και πιανόλα και saloon. Έτσι κάνανε και οι «Παίδες εν Κληματαριά» και βάλανε πλάτη την ώρα πού ‘πρεπε, μ’ όλη την τέχνη και το μεράκι τους. Και μετά ήρθε κι ο Γιώργος και με πήρε απ’ το χέρι και μού ‘δειχνε μονοπάτια άγνωστα κι αφώτιστα, που αυτός τα ‘ξερε καλά γιατί του τα μάθαν αυτοί πού ‘πρεπε να του τα μάθουν. Κι ήρθε κι η Ελένη κι ο Σταμάτης κι η Ασπασία και μουσικοί πολλοί και μεγάλωνε η παρέα του δάσους και το δάσος τους χώραγε όλους…
…κι ας ήταν ένα μικρό στενάκι στου Ψυρρή..
