Διαβάστε τη Live Συνέντευξη του Γιώργου Τσιριγώτη στο Πάνο και στο “Coffee Time”
10/06/2014
Πάνος: Καλησπέρα φίλες και φίλοι. Καλώς ήρθατε στην παρέα του Web Music Radio. Σήμερα στο Coffee Time θα έχω παρέα. Μαζί μας σήμερα ο Γιώργος Τσιριγώτης. Καλησπέρα Γιώργο.
Γιώργος: Καλησπέρα Πάνο. Ευχαριστώ πολύ το Web Music Radio για την πρόσκληση.
Πάνος: Ο Γιώργος γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά όπου έμαθε να τραγουδάει τα λαϊκά μας τραγούδια. Συνέχισε τις σπουδές του στο εξωτερικό κι εδώ θα σταματήσω για να μας τα πει καλύτερα ο Γιώργος. Ποια είναι λοιπόν τα πρώτα σου μουσικά βήματα;
Γιώργος: Από μικρό παιδί τραγούδαγα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα γεγονός ότι το βιβλίο της Α΄ δημοτικού είχε τους στίχους από το ποίημα του Ρίτσου «Μικρό πουλί τριανταφυλλί…», το οποίο επειδή ο πατέρας μου άκουγε συχνά Ρίτσο το είχα μέσα μου σαν ήχο.
Όταν λοιπόν η δασκάλα, μου ζήτησε να κάνω ανάγνωση εγώ άρχισα να το τραγουδάω. Με σταματάει μου κάνει παρατήρηση εγώ ξανά το ίδιο. Δεν μπορούσα να το διαβάσω. Πήγαινε από μόνο του τραγουδιστά μέχρι βέβαια που τιμωρήθηκα, γιατί η δασκάλα νόμιζε ότι το έκανα επίτηδες.
Από την οικογένεια του πατέρα μου, με εξαίρεση τον πατέρα μου, ήταν όλοι πολύ καλοί τραγουδιστές. Μάλιστα η θεία μου είχε κερδίσει στου Οικονομίδη το διαγωνισμό, ο άλλος μου ο θείος ερχόταν ο Γαβαλάς σπίτι. Έχουμε δηλαδή οικογενειακή ιστορία.
Και από την μεριά της μητέρας μου είχε πολύ καλή φωνή η γιαγιά μου, από την οποία πήρα τα ακούσματα του Τσιτσάνη, Βαμβακάρη κ.α.
Πάνος: Άρα μάλλον ήταν μονόδρομος να ασχοληθείς με το τραγούδι. Μετά πώς συνέχισες;
Γιώργος: Στην εφηβεία είχε αρχίσει και έπαιρνε διαστάσεις. Ξεκίνησα να παίζω κιθάρα ενώ τραγουδούσα σε διάφορα σχήματα. Εκείνη την εποχή άρχισε και με τραβάει και η κλασική μουσική.
Είχα την έκταση τενόρου αλλά δεν είχα καμία τεχνική. Φώναζα, βράχνιαζα και ήξερα ότι δεν μπορούσα να ακολουθήσω το τραγούδι αν δεν έκανα κάτι διαφορετικό. Καταλάβαινα ότι αν δεν κάνω κάτι, σε 4-5 χρόνια θα έχανα τη φωνή μου.
Ήξερα λοιπόν ότι τη λύση γι αυτό μπορούσα να τη βρω μόνο μέσα από το κλασικό τραγούδι, αλλά με άγγιζε κιόλας. Στην Αμερική, λοιπόν όταν πήγα σχεδόν για 2 χρόνια δεν άκουγα, ούτε τραγουδούσα ελληνικά τραγούδι. Υπέφερα λίγο αλλά έπρεπε να το κάνω.
Πάνος: Για ποιο λόγο πήγες στην Αμερική;
Γιώργος: Πήγα για 3 εβδομάδες στην Αμερική σε κάτι φίλους. Μου άρεσε πάρα πολύ, είχα πάει σε ηλικία 21 χρονών, ήθελα να φύγω από Αθήνα. Ξεκίνησα να δουλεύω σαν κηπουρός κι αυτός ο συνδυασμός να μπορώ να δουλεύω στη φύση, να σκαλίζω το χώμα έτσι απλά και ήσυχα και την ίδια στιγμή να ασχολούμαι με κλασικές σπουδές, ορχήστρες, μαέστρους, ήταν μία αντίθεση που ψυχολογικά με γέμιζε πάρα πολύ.
Και συνεχίζω και σήμερα. Πηγαίνω για τρεις μήνες ξαναέρχομαι μ΄ αρέσει πολύ αυτό ο τρόπος ζωής, με ισορροπεί.
Πάνος: Ας συνεχίσουμε όμως το ταξίδι σου στην Αμερική
Γιώργος: Τα πρώτα δύο χρόνια, λοιπόν ήμουν λίγο ήσυχος και είχα επικεντρωθεί περισσότερο στις σπουδές. Από κει και μετά ξεκινήσαμε λίγο με τα ναπολιτάνικα, φτιάξαμε ένα πολύ ωραίο group, διεθνές, με άτομα από διάφορες χώρες κι αυτό σιγά σιγά άρχισε να εμπλουτίζεται. Παίζαμε ελληνικά, ιταλικά, ισπανικά, ιρλανδέζικα, κουβανέζικα, διάφορα τραγούδια.
Πάνος: Νομίζω ότι κρατάς ακόμα λίγο αυτό το ύφος τραγουδιών;
Γιώργος: Πέρσι είχαμε κάνει μία πολύ ωραία παραγωγή, το είχαμε ονομάσει τα 4 πρόσωπα ενός τενόρου κι αυτό για μας ήταν ότι καλύτερο. Μας άνοιξε τους ορίζοντες και στον τρόπο στησίματος των προγραμμάτων.
Πάνος: Είχες σκεφτεί να μείνεις μόνιμα στην Αμερική;
Γιώργος: Ναι, αυτό ήταν. Είχα παντρευτεί εκεί, είχα ανοίξει δική μου δουλειά και κάπου στο 2008 έπρεπε να πάρω μία απόφαση αν θα άφηνα την προηγούμενη δουλειά μου και να δω τι θα γίνει με την μουσική εδώ στην Ελλάδα. Ήξερα τι είχα φτιάξει εκεί, τι ήθελα να ακολουθήσω αλλά μου έλειπε η τριβή με τα δικά μας ρεπερτόρια. Δεν ήξερα, δεν είχα εντρυφήσει στον Μάνο Χατζιδάκι, στον Μίκη Θεοδωράκη, στον Τσιτσάνη και σε όλους αυτούς. Έπρεπε λοιπόν να πάρω μαζί μου όλα αυτά που είχα μάθει εκεί και να μελετήσω εδώ το δικό μας ρεπερτόριο.
Πάνος: Ρωτάει ο κόσμος να μας πεις με ποιον Έλληνα ή ξένο καλλιτέχνη θα ήθελες να συνεργαστείς;
Γιώργος: Με πιάσατε λίγο απροετοίμαστο γι αυτό. Κάτι που το έχω στο νου μου είναι ότι θα μου άρεσε να συνεργαστώ με κάποιον καλλιτέχνη από την Πορτογαλία, από την fantom μουσική. Τώρα κάποιος συγκεκριμένα δεν υπάρχει. Για να μην λέω ψέματα έχουμε φτιάξει μία πολύ ωραία μπάντα και τώρα είμαι αφοσιωμένος αποκλειστικά εκεί.
Οι συνεργασίες που είχαμε τα τελευταία χρόνια με μουσικούς ήταν εξαιρετικές. Πιο πολύ δηλαδή αυτή τη στιγμή με απασχολεί ο ήχος που εγώ θέλω να δημιουργήσω, ο ήχος της μπάντας μας, το ρεπερτόριο μας.
Πάνος: Πες μας λίγο για το νέο σου cd;
Γιώργος: Τιτλοφορείται «ο άνεμος», περιέχει 4 τραγούδια, 4 διαφορετικά μεταξύ τους τραγούδια. Στα δύο έχει γράψει μουσική ο Αντρέας Κατσιγιάννης και τα άλλα δύο ο Νίκος Πιτλόγλου, ο οποίος έχει κάνει και τις ενορχηστρώσεις.
Πάνος: Είσαι τελειομανής;
Γιώργος: Από τη στιγμή που μπαίνουμε σ’ ένα στούντιο και η δουλειά θέλουμε να μείνει, δεν υπάρχουν shortcuts. Ακόμα και για το Live, ισχύει κάτι που το άκουσα στην Αμερική «Αν δεν προετοιμάζεσαι, τότε προετοιμάζεσαι να αποτύχεις».
Πάνος: Πρόλαβες και την ερώτηση μου. Η Αμερική σου έδωσε κάτι ιδιαίτερο σε αυτό το κομμάτι;
Γιώργος: Κοίτα, οι εργατικές συνήθειες των Αμερικανών είναι πολύ καλές. Οι Έλληνες μουσικοί είναι οι καλύτεροι στον κόσμο. Εμείς όταν πάμε και παίζουμε, την επόμενη μέρα είμαι, συνήθως κομμάτια. Πηγαίνουμε από νωρίς, μας ενδιαφέρει ποιος είναι ο ήχος που ακούει ο κόσμος, δεν θέλουμε ο κόσμος να έρθει να μας ακούσει και να του επιβληθούμε με την ένταση του ήχου. Εμείς πρέπει να έλκουμε τον κόσμο να μας ακούει, διαφορετικά δεν υπάρχει λόγος ύπαρξης. Προσπαθούμε να κάνουμε τη δουλειά μας. Τον κόσμο τον κρατάμε με τα ακουστικά μας όργανα, με την καλή επιλογή ρεπερτορίου.
Πάνος: Για πες μας για την εμπειρία σου με τον Pavarotti.
Γιώργος: Ήταν ο Roberto Allania, ένας σύγχρονος τενόρος, στο Los Angeles κι έκανε ο Franko Zefirelli, ο καλύτερος σκηνογράφος στο χώρο της όπερας, πριν περίπου 8 χρόνια, μία μοντέρνα εκδοχή του Palliaci. Ήταν η εποχή που εγώ μελετούσα πάρα πολύ αυτά τα τενορίστικα κι έτσι πήγα κι εγώ να το δω.
Πάω λοιπόν πίσω, back stage να συναντήσω τον Roberto Allania, κι εκεί που μιλάγαμε, μου λέει με συγχωρείς πρέπει να φύγω να προλάβω τον Pavarotti. Του λέω «τι είπες; έχει κανένα εισιτήριο;» Νομίζω μου λέει ότι είναι sold out, αλλά επειδή είχε ακούσει ότι είχα οδηγήσει περίπου 7 ώρες για να τον ακούσω, μου λέει εισιτήριο δεν έχω, αλλά θα πας και θα ζητήσεις την κυρία…τάδε, μου είπε ένα όνομα δεν το θυμάμαι.
Πήγα λοιπόν ζήταγα την κυρία αλλά κανένας δεν την ήξερε. Τελικά πλήρωσα ένα εισιτήριο 150 δολαρίων. Με βλέπει μετά, μου λέει ‘τα κατάφερες, βρήκες την κυρία;’ ‘Όχι του λέω κανείς δεν την ήξερε’, η οποία τελικά ήταν η μάνατζερ του Pavarotti. Στο τέλος της συναυλίας λοιπόν ξαναβρισκόμαστε και μιλάμε για τη συναυλία κι όπως περπατάμε γίνεται μία διχάλα, από τη μία αυτοί που φεύγουν από την άλλη αυτοί που πάνε στον Pavarotti. Άντε μου λέει καληνύχτα εγώ πάω στον Pavarotti.
‘Ε του λέω βάλε κι εμένα μέσα, αφού δεν με έβαλες στη συναυλία πήγαινε με σ εκείνον.’ Τέλος πάντων τον έπιασα στο φιλότιμο και πήγαμε.
Βλέπω λοιπόν τον Pavarotti τεράστιος όπως ήταν σε μία πολυθρόνα, χαμογελαστός και λαμπερός και μία ουρά κόσμου για να τον δει. Μόλις λοιπόν ο Pavarotti μας βλέπει φωνάζει τον Roberto κι εκείνος του λέει, στα ιταλικά βέβαια, να έχω κι έναν νέο τενόρο τον Γιώργο. Εμένα μου κόπηκαν τα πόδια. Βγάλαμε φωτογραφία όλοι μαζί.
Ήταν γλυκύτατος, μου μίλησε, με ρώτησε τι τύπου φωνή έχω, τον ρώτησα κι εγώ για τον αέρα, όταν αναπνέεις που αισθάνεσαι ότι παίρνεις τον αέρα;
‘Από όπου μπορείς να βάλεις αέρα, βάζεις’, μου λέει.
Πάνος: Πως βλέπεις την κατάσταση σήμερα για τους καλλιτέχνες; Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι;
Γιώργος: Σε μερικούς μήνες θα μπορώ να σου πω περισσότερα, γιατί το cd έχει βγει εδώ κι ένα μήνα. Όμως ήδη αυτό το μήνα μου έχει κάνει εντύπωση ότι τα κανονικά ραδιόφωνα είναι ψυχοβγαλτικά. Έχουν πάρει πράγματα πολλοί σταθμοί, τους άρεσαν, αλλά είναι τόση μεγάλη η πληθώρα που είναι λίγο μπλεγμένοι στις Playlist, και στις υποχρεώσεις.
Ενώ ας πούμε σήμερα, ο τρόπος που γίνονται οι ερωτήσεις, το chat και όλη η ατμόσφαιρα έχει μία φρεσκάδα που έχω μείνει άφωνος. Ακούμε ραδιόφωνο αλλά δεν ακούς συνεντεύξεις, είναι λίγο flat. Έφυγε το 2ο πρόγραμμα και τα fm ερήμωσαν.
Πάνος: Όλα αυτά όμως δεν βοηθούν και τους καλλιτέχνες να προωθήσουν τη δουλειά τους.
Γιώργος: Θα δούμε πώς θα πάει. Για μένα είναι ακόμα πολύ νωρίς, μόλις ένα μήνα κυκλοφορεί το cd οπότε είναι πολύ νωρίς για να προδικάσω πράγματα. Μπορεί δηλαδή να αρέσει το τραγούδι σου στον παραγωγό αλλά να μην τον αφήσουν ποτέ να το παίξει.
Το διαδικτυακό ραδιόφωνο τώρα το γνωρίζω σιγά σιγά. Σίγουρα προσφέρει διέξοδο στους καλλιτέχνες, προσφέρει πόρτα και κάποιο ανταγωνισμό που πιθανώς να φέρει και στα fm μία άλλη αλλαγή, βλέποντας πόσο γρήγορα αναπτύσσεται. Το διαδικτυακό ραδιόφωνο δεν είναι το ίδιο σήμερα με αυτό που ήταν πριν 6 μήνες. Θεωρώ ότι και οι καλλιτέχνες βλέποντας αυτή την προσπάθεια θα βοηθήσουν περισσότερο το διαδικτυακό ραδιόφωνο.
Πάνος: Πες μας λίγο και τους υπόλοιπους συντελεστές του cd.
Γιώργος: Ναι δεν έχουμε αναφέρει τους στιχουργούς. Η Στέλλα Δούμου, η οποία έχει πάρει και κάποια βραβεία ποίησης πρόσφατα, έχει γράψει τον Μάη, η Αλίκη Τόρρη έχει γράψει τον Άνεμο και το Φόρα Παρτίδα και τους Κλειστούς Ορίζοντες τους έγραψε ο Γιάννης Γιαβάρας
Πάνος: Όταν τελειώνεις ένα τραγούδι, νοιώθεις ότι υπάρχει και κάτι άλλο που πρέπει να πεις;
Γιώργος: Όχι μπορεί ας πούμε, σε ένα – δύο μήνες να ξεπηδήσει ένα τραγούδι, απλά ένα όμορφο τραγούδι και θα πάμε απλά να γράψουμε ένα τραγούδι. Νομίζω πρέπει να περάσουμε λίγο σε αυτό.
Οι ρυθμοί έχουν αλλάξει, ο κόσμος δεν κάθεται να ακούσει δίσκους, τα ραδιόφωνα δεν τα παίζουν, δεν πάει ο κόσμος να αγοράσει τα cd, άρα γίνεται πολύ δουλειά για κάτι παράξενο. Νομίζω λίγα λίγα τραγούδια. Δίνεις και τη δυνατότητα στον κόσμο να τα αφομοιώσει, να ασχοληθεί μαζί τους, μου αρέσει δεν μου αρέσει, να το ψάξει λίγο. Για το κάθε τραγούδι έχουν πέσει ώρες δουλειάς.
Πάνος: Πόσο χρόνο σας πήρε εσάς για να γράψετε αυτά τα 4 τραγούδια ;
Γιώργος: Άπειρες ώρες. Αυτό που κατάλαβα από αυτό το cd είναι ότι στο επόμενο θα αλλάξω τον τρόπο ηχογράφησης. Δηλαδή τώρα πήγαμε κανάλι κανάλι αλλά στο επόμενο θέλω να μπορέσω να είμαστε όσοι περισσότεροι μπορούμε την ίδια στιγμή στο στούντιο.
Βλέπω ότι στον κόσμο έχει μεγαλύτερη απήχηση το live και θέλω η επόμενη δουλειά να έχει πιο πολύ τον χαρακτήρα του live, να βγει περισσότερο ψυχή.
Πάνος: Έχεις κάποια χόμπι εκτός μουσικής;
Γιώργος: Δεν ξέρω αν θεωρείται χόμπι, το καλό κρασί με ένα καλό δείπνο.
Πάνος: Έχεις κάποια καλοκαιρινά σχέδια;
Γιώργος: Επειδή το CD άργησε να κυκλοφορήσει μείναμε λίγο πίσω στην οργάνωση της καλοκαιρινής περιόδου. Έχουμε κάνει δυο εμφανίσεις που πήγαν πολύ καλά, αλλά κανονικά θα αρχίσουμε από τέλος Σεπτεμβρίου περίπου.
Θα πάω Αμερική για δύο, περίπου, μήνες όπου όταν πάω εκεί δουλεύω πολύ περισσότερο απ’ ότι εδώ, αλλά ευχάριστα, όμορφα. Έχω τη δασκάλα μου εκεί και πάντα όταν επιστρέφω ασχολούμαι με κλασσικό ρεπερτόριο και με κονσέρτα κλασσικής μουσικής, όπερας.
Πάνος: Περιμένεις το χειροκρότημα;
Γιώργος: Σίγουρα όλοι το περιμένουν όμως δεν είναι μόνο αυτό. Ακόμα και μέσα στη σιωπή υπάρχει ενέργεια. Υπάρχουν κάποια τραγούδια που δεν θες ο κόσμος να χειροκροτήσει. Στις μουσικές βραδιές, ακόμα και στο ραδιόφωνο έχουμε όλοι συμμετοχή, απλά ο καθένας έχει ένα διαφορετικό ρόλο.
Πάνος: Κάπου εδώ πρέπει να κλείσουμε. Πρέπει να σου πω Γιώργο ότι ήταν από τις πιο όμορφες συζητήσεις που έχω κάνει και σε ευχαριστώ γι αυτό.
Φίλες και φίλοι ήταν κοντά μας ο Γιώργος Τσιριγώτης. Δεσμευόμαστε για μία επόμενη συνέντευξη με Live τραγούδι στο σταθμό.
Γιώργος: Κι εγώ σε ευχαριστώ Πάνο και όλη την παρέα εντός και εκτός chat.
