Τι κάνει τελικά επιτυχημένη μια συναυλία ή μια μουσική παράσταση;
Για μένα το κριτήριο είναι απλό, σαφές και ξεκάθαρο. Πόσο συχνά θα σιγομουρμουρίζω την επόμενη, τις μελωδίες και τα λογάκια που άκουσα την προηγούμενη..
Και στην περίπτωση της Ελεωνόρας @Hotel Ερμού, αυτό επιτεύχθηκε 100%.
«Τα Σάββατα όμως και τις Κυριακές, Μαζεύονται οι άνθρωποι και μπλέκουν στιγμές» από το «Αγάπη Δεμένη» και «Κράτα με είμαι χάλια μ’ έπιασε λιποθυμιά, δως μου απ’ το τσιγάρο σου μια ακόμη ρουφηξιά» από τα «Δεύτερα Κλειδιά», διαδέχονταν το ένα το άλλο, προσφέροντας μου αυτή την πολυπόθητη εσωτερική, ψυχοσυναισθηματική διεργασία που όλοι αναζητούμε μέσα από την μουσική.
Ένα άλλο αξιοσημείωτο σημείο, είναι η προέλευση αυτών των τραγουδιών που καρφώθηκαν στην μνήμη και την συνείδηση μου (μαζί με τον «Γεροπλάτανο», που συνθέσανε την αγαπημένη μου «τριλογία» της βραδιάς).
Ενώ λοιπόν το σύνηθες στα live είναι να αναζητούμε ταύτιση και ανύψωση μέσα από αγαπημένες, παλιότερες δουλειές του καλλιτέχνη, στη δική μου περίπτωση η κορύφωση δεν ήρθε από τις σταθερές αξίες ( Τα Λέμε, Εγώ μιλάω για δύναμη, Έλα, Η επιμονή σου, Κόψε και Μοίρασε), αλλά από τον τελευταίο εξαιρετικό δίσκο της Ελεωνόρας Ζουγανέλη, «Που με φτάσανε οι έρωτες».
Στο τρίωρο και βάλε πρόγραμμα που μας χάρισε η Ζουγανέλη, υπήρχαν φυσικά και διασκευές σε δικά της αγαπημένα τραγούδια από Τζένη Βάνου, Τόλη Βοσκόπουλο, Αντώνη Ρεμο, Άννα Βίση, Αντώνη Βαρδή. Η δική μου αγαπημένη, η εκδοχή της στο Un ano de Amor της Luz Casal.
Ιδιαίτερες στιγμές της βραδιάς σίγουρα στο «Οι φίλοι μου δεν σε αγαπούν», το οποίο τραγούδησε κάτω από τη σκηνή, ανάμεσα στα τραπέζια καθώς και το «Μετακόμιση Τώρα», στο οποίο έκανε την απαραίτητη εισαγωγή, για να καταλάβουμε ότι σηματοδοτεί δικές της αλλαγές στην προσωπική της ζωή και τα encore, στα οποία, ευτυχώς για μένα, επανέλαβε μόνο με συνοδεία πιάνου τα αγαπημένα μου «Αγάπη Δεμένη» και «Δεύτερα Κλειδιά».
Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθώ στον Γιάννη Χριστοδολόπουλο, τον τακτικό συνεργάτη της Ελεωνόρας, ο οποίος συμμετείχε πολύ ενεργά στην μουσική παράσταση που είδαμε στο hotel ερμού και έδωσε μια επιπρόσθετη πνοή και ζωντάνια.
Ένα γεμάτο βράδυ, με μοναδική απορία αν αυτή η μεγάλη ντίβα της ελληνικής μουσικής σκηνής, έχει αυτοπροσδιοριστεί όσον αφορά το μουσικό της ύφος.
Είναι τελικά rock, έντεχνο, ποπ ή ένα αμάλγαμα όλων των ειδών. Διαισθάνομαι ότι την καταπιέζει η συγκεκριμένη διλημματική κατάσταση, όπως άλλωστε είμαι βέβαιος ότι την καταπιέζει το σχεδόν μισάωρο λαϊκό τμήμα του προγράμματος (η κατάρα του τσιφτετελιού όπως μου αρέσει να τη λέω αφού κανένα απολύτως μουσικό σχήμα/σκηνή, δεν γλυτώνει από αυτό).
Για το Web Music Radio, Κωνσταντίνος Γραμματικός
