Διαβάστε τη Live Συνέντευξη του Γεράσιμου Ανδρεάτου στη Μέμη και στο ‘Μουσικό Πλυντήριο’
28/05/2014
Μέμη: Καλησπέρα φίλες και φίλοι. Σήμερα ένα ιδιαίτερο “Mουσικό Πλυντήριο”, αφού έχω την τιμή και τη χαρά να φιλοξενώ στο studio τον Γεράσιμο Ανδρεάτο. Έναν από τους πιο αυθεντικούς καλλιτέχνες της γενιάς του. Συνεπής καλλιτεχνικά, με μεγάλη προσωπική δισκογραφική δουλειά αλλά και ακόμα μεγαλύτερη, σε συμμετοχές. Έχει συνεργαστεί με τους μεγαλύτερους συνθέτες, με τους μεγαλύτερους μουσικούς της γενιάς του, αλλά έχει προλάβει και τους παλαιότερους. Όλα αυτά θα μας τα πει όμως ο ίδιος καλύτερα. Καλησπέρα Γεράσιμε, καλώς όρισες.
Γεράσιμος: Καλησπέρα και από εμένα. Ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση και για τα ωραία λόγια.
Μέμη: Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, από τα παλιά για να έρθουμε σιγά σιγά στο σήμερα. Ποιο ήταν το πρώτο ερέθισμα για να ασχοληθείς με τη μουσική;
Γεράσιμος: Από μικρό παιδί «είχα φάει την πετριά», που λέμε στην πατρίδα (Κεφαλλονιά). Είχα μία έφεση στο τραγούδι, ενώ μου άρεσαν πολύ και τα μουσικά όργανα. Πολύ συχνά, στο οικογενειακό περιβάλλον, διοργανώναμε βραδιές με μουσικά δρώμενα. Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι αυτό το πράγμα έχει ιδιαίτερη αξία για μένα και μου μιλάει ιδιαίτερα στην ψυχή μου. Ξεκίνησα με μία κιθάρα κι αργότερα όταν συνειδητοποίησα κι άλλα πράγματα για μένα και ακούγοντας και τον Ζαμπέτα σε μία ελληνική ταινία, ζήτησα από τον πατέρα μου να μου πάρει αυτό το «συγκεκριμένο μουσικό όργανο», που καλά καλά δεν ήξερα πως το έλεγαν. Κι από τότε ταύτισα τη ζωή μου επαγγελματικά, βιοποριστικά αλλά κυρίως ταύτισα την αγάπη μου με αυτό το όργανο και με τα τραγούδια, που γυρνάνε γύρω γύρω από αυτές τις μουσικές συχνότητες.
Μέμη: Άρα δεν χρειάστηκε ν’ αλλάξεις πορεία. Ξεκίνησες με το τραγούδι και συνέχισες με αυτό.
Γεράσιμος: Στην αρχή χρειάστηκε να κάνω κι άλλες δουλειές, αλλά μόλις μπόρεσα και έβγαλα το πρώτο μεροκάματο από το τραγούδι, μέσα σε δύο χρόνια είχα καταφέρει να μπορώ να ζω από αυτό και μόνο. Και είμαι πολύ τυχερός κι ευ
γνώμων που μπορώ να το κάνω αυτό. Θα ήθελα να ευχηθώ σε όλο τον κόσμο να μπορεί να αγαπάει τη δουλειά του, γιατί είναι πολύ σημαντικό για την ψυχική μας υγεία και ισορροπία, αλλά και για τους γύρω μας, να είμαστε ευχαριστημένοι με αυτό που κάνουμε.
Μέμη: Η πρώτη σου εμφάνιση ήταν το 1988, στο Ζουμ με τον Πάνο Κατσιμίχα;
Γεράσιμος: Ναι, ήμουν τότε σε ένα μικρό γκρουπ που είχαν φτιάξει, έπαιζα μπουζούκι και τραγουδούσα μαζί τους. Αλλά σαν Γεράσιμος Ανδρεάτος, η πρώτη μου εμφάνιση με δικά μου τραγούδια ήταν το 1993, με ένα τραγούδι σε ένα δίσκο που επιμελήθηκε ο Πέτρος Ταμπούρης, με το όνομα MISMAYIA, όπου περιελάμβανε λόγια τραγούδια του 17ου αιώνα. Είχα τραγουδήσει ένα τραγούδι με τον τίτλο «Πως βαστάς καρδιά μου θαυμάζω», το οποίο έχει διαχρονική αξία. Μετά ακολούθησαν τα πρώτα καθαρά δικά μου τραγούδια στο δίσκο «Τα πορφυρά καμπάγια» του Πέτρου Ταμπούρη και του Θοδωρή Γκώνη και στο δίσκο «Λαύριο» του Βαγγέλη Κορακάκη.
Μέμη: Ο Βαγγέλης Κορακάκης
συνεχίζει μέχρι και σήμερα να σε «ακολουθεί».
Γεράσιμος: Ναι, μετά από αυτά, κάναμε τον πρώτο προσωπικό μου δίσκο σε μουσική και στίχους δικούς του, ενώ συνεργαζόμαστε μέχρι και σήμερα. Η χρονιά που μας πέρασε, μας βρήκε μαζί στις «Διαδρομές», όπου κάναμε ένα πολύ ωραίο πρόγραμμα, με τραγούδια από τις δισκογραφικές μας δουλειές, αλλά και άλλα λαϊκά τραγούδια.
Μέμη: Ενώ είχες από πολύ νωρίς πολύ σημαντικές συμμετοχές κι εμφανίσεις, γιατί άργησες τόσο να κάνεις την πρώτη σου δισκογραφική δουλειά, σε μία εποχή που μάλλον ήταν καλή;
Γεράσιμος: Ναι, ήταν καλές εποχές, αλλά δεν ήταν εύκολο να βρεις δισκογραφικό σπίτι για να κάνεις συμβόλαιο. Είχα κάποιες προτάσεις πιο νωρίς, αλλά δεν ήταν κάτι αξιόλογο. Ημουν υπομονετικός και περίμενα. Ούτως ή άλλως άργησα να βγω και να τραγουδήσω. Είχα ήδη δημιουργήσει την οικογένεια μου και ήταν δύσκολο να φύγω από κάτι σίγουρο και να πάω κάπου αλλού, που ήταν επικίνδυνο από πολλές μεριές.
Μέμη: Ήθελες να κάνεις κάτι που σου άρεσε εσένα ή θα μπορούσες να κάνεις «εκπτώσεις» και να μπεις στα «στερεότυπα» της εποχής; Να ερμηνεύσεις τραγούδια που θα σου έδιναν οι δισκογραφικές, για παράδειγμα, ή ήθελες να ακολουθήσεις την καρδιά σου;
Γεράσιμος: Σίγουρα ήθελα να ακολουθήσω τη φωνή της καρδιάς μου. Γι αυτό όταν ήρθαν κάποιοι άνθρωποι, όπως ο Πέτρος Ταμπούρης και ο Βαγγέλης Κορακάκης και μου πρότειναν την πρώτη συνεργασία δισκογραφικά, μου άρεσαν πάρα πολύ και αποφάσισα να το κάνω. Και από τότε θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό και νιώθω ευγνωμοσύνη για τους ανθρώπους που έχω συνεργαστεί. Έχω συναντήσει πολύ ωραίους ανθρώπους κι έχω πει πολύ ωραία τραγούδια στην πορεία μου.
Μέμη: Ξέρεις, εμείς οι ακροατές, το κοινό σας, έχουμε ένα πρόβλημα. Δεν ξέρουμε, αν και κατά πόσο με ένα χειροκρότημα μπορούμε να εκφράσουμε αυτό που νιώθουμε. Δεν ξέρω αν περνάει στον καλλιτέχνη, το συναίσθημα χαράς κι ευφορίας που νιώθουμε όταν σας ακούμε. Θεωρώ πολλές φορές ότι ένα χειροκρότημα είναι λίγο.
Γεράσιμος: Και βέβαια περνάει. Ο καλλιτέχνης καταλαβαίνει. Κατ’ αρχήν από την παρουσία σου. Για να έχεις έρθει, σημαίνει ότι αυτό που κάνω για σένα, λέει κάτι. Από την ματιά, από το χειροκρότημα ενώ, σκέψου, ότι όλο αυτό δίνει και σε εμάς κουράγιο να συνεχίσουμε. Ιδιαίτερα σε μία εποχή όπως είναι η τωρινή. Θεωρώ ότι όλα αυτά που προβάλλονται από τον τύπο, την τηλεόραση ή τα ραδιόφωνα, είναι τραγούδια που εξυπηρετούν το σύστημα. Για να κάνει τους ανθρώπους άβουλα όντα, ώστε να τους χειρίζονται αντίστοιχα, αυτοί που θέλουν να οδηγήσουν την κατάσταση κάπου, αλλά δεν θέλουν αντίσταση ή εμπόδια στο δρόμο τους.
Μέμη : Τα τραγούδια σου όμως είναι όλα διαχρονικά.
Γεράσιμος: Αυτή είναι η προίκα μου. Αυτό είναι το μεγάλο μου όπλο. Το ρεπερτόριο μου. Όλα τα τραγούδια που έχω πει κι αυτά που έχουν ακουστεί κι αγαπηθεί αλλά κι αυτά που δεν έχουν ακουστεί, όποιος τα ακούσει καταλαβαίνει αμέσως ότι πρόκειται για δημιουργίες που έχουν μέσα έμπνευση, μεράκι. Φαίνεται ότι έχουν ασχοληθεί ώρες οι δημιουργοί τους και το τελικό αποτέλεσμα φαίνεται ότι είναι αποτέλεσμα μίας πολύ μερακλίδικης αντιμετώπισης γύρω από το τραγούδι και πώς αυτό συνδέεται με τη ζωή μας.
Μέμη: Θεωρείς ότι ο κόσμος, σήμερα, δεν μπορεί να επιλέξει το τι θα ακούσει;
Γεράσιμος: Εννοείται ότι μπορούμε αλλά δεν κάνουμε χρήση αυτού του δικαιώματος. Καθόμαστε και βλέπουμε τηλεόραση, πατάμε το κουμπάκι και μάλιστα δίπλα μας (στο τηλεκοντρόλ) και δεν πηγαίνουμε ούτε καν ως εκεί. Την άλλη μέρα έχουμε αποφασίσει να διαβάσουμε ένα βιβλίο ή να ακούσουμε κάποια τραγούδια αλλά μέχρι να το κάνουμε, ας πατήσουμε το κουμπάκι κι άντε πάλι τηλεόραση. Την άλλη μέρα τα ίδια και τα ίδια. Εχουμε μεγάλη ευθύνη γι αυτά που μας συμβαίνουν ακόμα και για τα πολιτικά πράγματα. Για σκέψου αν σηκωνόμασταν την Κυριακή των εκλογών το πρωί και θέλαμε να αλλάξουμε κάτι; Πιστεύεις ότι δεν θα μπορούσαμε ν αλλάξουμε τα πάντα; Θα μπορούσαμε. Το ίδιο ισχύει και για τον εαυτό μας. Εμείς επιλέγουμε αν θα δούμε τηλεόραση ή όχι, τι θα δούμε, τι θα ακούσουμε κ.λπ. Δεν είναι εύκολο, το ξέρω. Αν κάνεις μία βόλτα στα fm δεν θα δεις πουθενά θάλασσα, αεράκι, παραλία! Θα δεις πολυκατοικίες, συνωστισμό. Θέλει πολύ ψάξιμο, κάτι θα βρεις. Αν δεν βρεις, πήγαινε στη δισκογραφία σου και άκουσε αυτό που θέλεις. Είμαστε υπεύθυνοι για το οτιδήποτε. Κι όλο αυτό το περνάμε και στα παιδιά μας. Τα παιδιά κάνουν ό,τι βλέπουν κι όχι ό,τι τους λέμε. Αν μας βλέπουν όλη μέρα στον καναπέ, δεν μπορούμε μετά να διαμαρτυρόμαστε ότι φταίει η νέα γενιά.
Μέμη: Μιλάγαμε για όλα αυτά που συμβαίνουν και για το ότι δεν κάνουμε τίποτα. Η δισκογραφία περνάει κι αυτή δύσκολες ώρες, αν υπάρχει δισκογραφία ακόμα. Η δημιουργική σου πλευρά έχει επηρεαστεί από όλα αυτά;
Γεράσιμος: Ναι έχει επηρεαστεί. Αλλά μετά από ένα σοκ που έπαθα τα προηγούμενα χρόνια κι είχα επηρεαστεί αρκετά, τώρα μπορώ να πω ότι είμαι καλά. Κάνω πολλές κινήσεις, ετοιμάζω πολλά τραγούδια. Ψάχνουμε βέβαια τρόπους για να τα εκδώσουμε, αλλά αυτό είναι δευτερεύον. Ας υπάρχουν τα τραγούδια, η διάθεση και η δημιουργία και μετά εμείς θα βρούμε τρόπο για να τα βγάλουμε προς τα έξω.
Μέμη: Πιστεύεις ότι οι νέοι μουσικοί έχουν μέλλον; Υπάρχουν αξιόλογοι νέοι μουσικοί;
Γεράσιμος: Ναι βέβαια. Συνεργάστηκα, πολύ πρόσφατα, με ένα πιτσιρικά, 26 χρονών τον Μιχάλη Παούρη, ο οποίος ήδη έχει ξεπεράσει τα σύνορα της πατρίδας μας κι είναι γνωστός στο εξωτερικό. Έχει κάνει δίσκους, συναυλίες, είναι πολύ μεγάλος μουσικός με πολύ μέλλον. Να λοιπόν ένα φωτεινό παράδειγμα.
Μέμη: Αυτό το παιδί, ας πούμε, προωθήθηκε μόνος του ή τον βοήθησαν κάποιες δισκογραφικές;
Γεράσιμος: Όχι δεν τον βοήθησαν οι δισκογραφικές γιατί έπεσε κι αυτός στη δύσκολη περίοδο που δεν υπάρχουν καν μαγαζιά λιανικής πώλησης δίσκων. Είναι μόνο 2-3. Η διάθεση των СD μέσω περιοδικών, εφημερίδων σε συνδυασμό με το internet όπου κάποιος τα κατεβάζει δωρεάν και οι πωλητές στους δρόμους με τα πειρατικά, είναι αυτοί που κατέστρεψαν τη δισκογραφία. Ο Μιχάλης Παούρης έχει περάσει ώρες μελέτης και πια το ταλέντο του δεν μπορεί να κρατηθεί κρυφό. Το internet βοήθησε πολύ σε αυτό, ανέβηκαν πολλά βίντεο, τον είδαν πολλοί κι έτσι έγινε γνωστός.
Μέμη: Τι σε ενοχλεί περισσότερο στο χώρο της μουσικής; Το ότι πλέον βρίσκουμε δωρεάν τα τραγούδια αυτό φταίει που έχει καταστραφεί η δισκογραφία ή φταίει η ίδια η δισκογραφία; Γιατί εμείς ως σταθμός προωθούμε, ότι αξίζει να πάρεις αυτό το τρίφυλλο, να μυρίσεις το χαρτί, να δεις τους στίχους, τις φωτογραφίες.
Γεράσιμος: Ναι κι εγώ είμαι της ίδιας άποψης. Όταν θέλω κάτι από μουσική, πάω και αγοράζω το СD. Όμως θεωρώ ότι αυτό έπρεπε να είχε προβλεφθεί πριν πολλά χρόνια και η τιμή του να ήταν χαμηλότερη από τότε, ώστε να μπορέσει να κρατηθεί η πώληση των cd. Τώρα είναι αργά, γιατί και 10€ να πωλείται, είναι τόσοι πολλοί οι άνθρωποι που έχουν βασικές ελλείψεις, που τα 10€ φαντάζουν ένα υπέρογκο ποσό. Εγώ αυτό το καλαβαίνω και το σέβομαι. Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι αφήσαμε να έρθουν τα πράγματα ως εδώ. Είναι πολιτική η συζήτηση. Τον καιρό που είχαμε δύναμη και μπορούσαμε να αντιδράσουμε, να αλλάξουμε πιο εύκολα τα πράγματα, δεν το κάναμε. Και τώρα νομίζω ότι μπορούμε αλλά από ότι φαίνεται δεν θέλουμε πια, δεν έχουμε συνειδητοποιήσει το μέγεθος της καταστροφής που γίνεται. Ειδικά η ελληνική μουσική δημιουργία είναι σε πάρα πολύ δυσμενή κατάσταση. Εγώ θυμάμαι όταν είχα πρωτοξεκινήσει οι πωλήσεις στην Ελλάδα ελληνικού προς ξένο ρεπερτόριο ήταν 7 προς 3 και μιλώντας με κάποιους διευθυντές εταιριών που συνεργαζόμασταν μου έλεγαν ότι οι ξένοι, ιδιοκτήτες των πολυεθνικών είχαν εκνευριστεί πολύ με αυτό και ερχόταν γραμμή απ’ έξω ότι αυτό πρέπει αμέσως να αντιστραφεί και δυστυχώς το είδα να γίνεται.
Μέμη: Βλέπεις φως στο τούνελ;
Γεράσιμος: Το φως στο τούνελ για την ώρα, είναι η δημιουργία και η ανάγκη των ανθρώπων να εκφραστούν μέσα από το τραγούδι. Ελπίζω κάποια στιγμή κι ελπίζω γρήγορα, αυτό να αλλάξει. Υπάρχουν πολλά νέα παιδιά κι εγώ μαζί τους, που δεν βολευόμαστε με όλο αυτό που συμβαίνει και προσπαθούμε και ψάχνουμε τρόπους ώστε η δουλειά μας να φτάσει στους τελικούς αποδέκτες, που είναι ο κόσμος, οι Ελληνες. Βάζουμε ότι μπορούμε από την τσέπη μας αλλά πόσο, όταν κι εμείς πια δεν έχουμε εισόδημα. Χρηματοδοτούμε όσο μπορούμε, τώρα πια δεν μπορούμε, ψάχνουμε να βρούμε συμμαχίες, χορηγίες, ανθρώπους με ευαισθησίες που τους νοιάζει το Ελληνικό τραγούδι και η τύχη του και ο Ελληνικός πολιτισμός κατ’ επέκταση κι έτσι να μπορέσουμε να πούμε ότι η επόμενη μέρα θα είναι λίγο καλύτερη.
Μέμη: Θεωρείς ότι εσείς οι καλλιτέχνες, με τα τραγούδια σας, μπορείτε να αφυπνίσετε τον κόσμο;
Γεράσιμος: Κάποτε αυτό γινόταν και πιστεύω ότι ένας από τους ρόλους που έχει η τέχνη είναι και αυτός. Η αληθινή τέχνη δίνει μία γραμμή, γεννάει κάτι καινούριο και μέσα από αυτό δημιουργείται ένα καινούργιο ρεύμα και όλη η κοινωνία οδηγείται κάπου αλλού. Σήμερα έχουν γίνει πολλά λάθη. Την εποχή που οι δημιουργοί είχαν τον πρώτο λόγο και έγραφαν σπουδαία έργα, στίχους και μουσική, οι εταιρείες επειδή αυτό ενοχλούσε και αφύπνιζε συνειδήσεις, φρόντισαν από τότε σιγά σιγά να το γκρεμίσουν και να αναδείξουν τον τραγουδιστή – είδωλο, ο οποίος θα γίνει μεγάλη φίρμα, θα μιλάει στον κόσμο, αλλά δεν θα έχει τη δύναμη να έχει ένα λόγο πολιτικό και κοινωνικό. Να μπορέσει να ξυπνήσει τον κόσμο, όταν μία κατάσταση πάει να γίνει επικίνδυνη και να τον οδηγήσει κάπου αλλού. Αυτό ακριβώς λοιπόν βιώνουμε. Αρα έχει πολύ μεγάλη σημασία, ο δημιουργός να έχει τον πρώτο λόγο στα τραγούδια και να μην είναι ο ρόλος του να γεμίζει πίστες και να παράγει ευρώ μέσα από ουίσκι και γαρίφαλα. Η αληθινή, όμως, ουσία και αυτό που περιμένει κανείς από το τραγούδι, είναι να σε συγκλονίζει ολόκληρο και να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Αυτό πρέπει να ψάχνουμε όλοι και αφού πια όλα είναι κατευθυνόμενα, ο μόνος που μπορεί να αντιδράσει είναι ο ακροατής. Καταλήγουμε δηλαδή και πάλι στο ίδιο που είπαμε πριν. Ότι, δηλαδή, να μην πατάμε τα κουμπιά που μας οδηγούν στον ύπνο και στο λίθαργο, αλλά να ψάχνουμε. Και το internet είναι κάτι νέο, δεν το κατακρίνουμε, υπάρχουν και τα καλά και τα κακά. Ψάξε και διάλεξε τα καλά και θα δεις ότι θ’ αλλάξει η ζωή σου και μετά θα επηρεάσεις και τον διπλανό σου.
Μέμη: Έχεις συνεργαστεί με πολλούς αξιόλογους στιχουργούς, συνθέτες, τραγουδιστές. Πώς νιώθεις για όλες αυτές τις συνεργασίες;
Γεράσιμος: Νοιώθω πολύ μεγάλη ευγνωμοσύνη που συναντήθηκα μαζί τους. Στεκόμουν δίπλα τους και ήταν σαν να ζούσα ένα όνειρο, γιατί κι εγώ τους θαύμαζα και τους εκτιμούσα. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα έρθει η στιγμή και θα βρεθώ δίπλα τους. Απίστευτες στιγμές συγκίνησης και χαράς. Έχω δει τα όνειρα μου να πραγματοποιούνται και το εύχομαι σε όλο τον κόσμο αυτό. Το μόνο κακό που έχει αυτό, είναι ότι γεννιούνται γρήγορα νέα όνειρα και θέλεις κι αυτά να πραγματοποιηθούν, γιατί έχεις καλομάθει, αλλά τελικά αυτό είναι δημιουργικό.
Μέμη: Θεωρώ ότι είσαι κάπου ανάμεσα στο έντεχνο και στο λαϊκό. Έχεις βάλει ταμπέλα στον εαυτό σου;
Γεράσιμος : Εγώ ταμπέλες δεν βάζω. Νομίζω ότι αυτές τις ταμπέλες τις βάζουν οι μουσικοί παραγωγοί για να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Παλιά υπήρχε το λαϊκό τραγούδι που πιο παλιά λεγόταν ρεμπέτικο. Όταν εμφανίστηκε ο Θεοδωράκης κι άλλοι συνθέτες, που ήταν γνώστες της μουσικής γραφής, ανάγνωσης κ.λπ, αυτοί θεωρήθηκαν έντεχνοι συνθέτες γιατί δεν ήταν αυτοδίδακτοι άρα δεν ήταν λαϊκοί. Αυτό έχει φτάσει ως σήμερα, αλλά έχει παρεξηγηθεί. Αν σήμερα το 2014, με ρωτήσεις αυτό που ονομάζεται λαϊκό για μένα είναι σκυλάδικο ή σκυλοποπ ή σκυλοροκ και αυτό που λέμε έντεχνο έχει κάποιους σοβαρούς καλλιτέχνες που τιμούν την ελληνική μουσική αλλά έχει κι ένα σωρό άσχετους, οι οποίοι χρησιμοποιούν αυτή την ταμπέλα σαν άλλοθι και βάζουν την κακοτεχνία τους από κάτω, αλλά το περνάνε σαν άποψη.
Μέμη: Άρα η ταμπέλα που βάζεις είναι, «Γεράσιμος Ανδρεάτος». Κάνω αυτό που αγαπώ και λέω τραγούδια που αγαπώ.
Γεράσιμος: Ναι, διαλέγω σύμφωνα με την ψυχή μου, τραγούδια που πιστεύω ότι θα κάνουν καλό και σε μένα και στο κοινωνικό σύνολο. Ότι θα τα ακούσουν τα παιδιά μου και θα τους έχω αφήσει κάτι καλό για να με θυμούνται, να μην μπορεί κανείς να τους πει τίποτα για τον πατέρα τους.
Μέμη: Αρα σε ενδιαφέρει η άποψη των τρίτων;
Γεράσιμος: Βεβαίως, με ενδιαφέρει. Δεν είμαι άνθρωπος; Δεν ζω ανάμεσα σε άλλους; Γιατί να τους κάνω κακό. Γιατί να τους μαυρίζω την ψυχή και να τους δηλητηριάζω το μυαλό και να πηγαίνω τον χαρακτήρα τους και τα αισθήματά τους στην παρανομία, στην καψούρα, στην λαμογιά, στο κλέψιμο, στην αρπαγή, στην καπατσοσύνη. Γιατί; Το έχουν κάνει τόσο καλά οι πολιτικοί μας όλα αυτά τα χρόνια, που εμείς πρέπει να κάνουμε κάτι άλλο, τουλάχιστον να πρωτοτυπήσουμε.
Μέμη: Θα τολμούσες να πειραματιστείς και σε άλλα είδη μουσικής;
Γεράσιμος: Έχω κάνει μία συμμετοχή σε ένα δίσκο του Μιχάλη Κουμπιού, που είχε μία ιδιαίτερη ενορχήστρωση κι ένα ιδιαίτερο μουσικό ηχόχρωμα. Τόλμησα και είπα κάποια κομμάτια, τα οποία μου αρέσουν πάρα πολύ. Πειραματίζομαι δηλαδή κατά καιρούς αλλά δεν θέλω να φτάνω σε ακρότητες. Αν είναι κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ κι έχει να μου πει κάτι βαθύ και να με αγγίξει, βεβαίως και θα το πω αδιαφορώντας για το πώς μπορεί να χαρακτηριστεί αυτό σαν είδος μουσικής. Αν είναι κάτι συγκινητικό, όμορφο που έχει βγει πραγματικά από μία ανάγκη δημιουργικής έκφρασης και με εκφράζει κι εμένα, βεβαίως, δεν έχω κανένα πρόβλημα.
Μέμη: Μιλήσαμε νωρίτερα ότι φέτος εμφανιζόσουν στις «Διαδρομές» με τον Βαγγέλη Κορακάκη, την Μαρία Σουλτάτου… Είναι επιλογή σου να εμφανίζεσαι σε τέτοιες σκηνές;
Γεράσιμος: Φέτος ήταν επιλογή μου. Να αναφέρουμε εδώ και δύο νέα παιδιά που ήταν μαζί μας, τον Βασίλη Κορακάκη, γιο του Βαγγέλη Κορακάκη, και την Ανατολή Μαργιόλα. Το λέω με μεγάλη χαρά γιατί είναι πολύ σημαντικό να βλέπεις νέα παιδιά να ασχολούνται με τα τραγούδια που έχουμε αγαπήσει, που κουβαλάνε την ιστορία του Ελληνισμού τα τελευταία 150 χρόνια και να το κάνουν αυτό με ταλέντο και αξιώσεις. Εγώ, βλέποντας νέα παιδιά να κάνουν κάτι τέτοιο με ταλέντο, αισθάνομαι δικαιωμένος, πολύ πιο ήσυχος. Ήταν λοιπόν επιλογή μας να κάνουμε αυτό φέτος, με τον Βαγγέλη Κορακάκη ενώ έχω πει τα περισσότερα τραγούδια του στη δισκογραφία, δεν είχε τύχει ποτέ να είμαστε μαζί μία ολόκληρη σεζόν. Φέτος το κάναμε και ήταν πολύ ωραίο. Ήταν μία λαϊκή ταβέρνα, έτσι μου αρέσει να τη λέω, γιατί είχε και πολύ καλό φαγητό, σε χαμηλές τιμές, προσβάσιμο απ’ όλες τις μεριές στον πολύ κόσμο και ο κόσμος μας τίμησε με την παρουσία του. Ήταν ένας πολύ ωραίος χειμώνας, ο οποίος άφησε σε όλους μας τις καλύτερες εντυπώσεις.
Μέμη: Νωρίτερα είπες ότι έκανες νωρίς οικογένεια και άφησες το δίσκο να πάει αργότερα. Πόσο δύσκολο είναι να συνδυάσεις οικογένεια και καριέρα και ποιο είναι το τίμημα;
Γεράσιμος: Είναι κάτι πολύ δύσκολο, αλλά όταν ήρθε η ώρα να κάνω τις επιλογές μου τις έκανα κι έβαλα σε πρώτο επίπεδο την οικογένεια μου, τον εαυτό μου και τη ζωή μου κι άφησα την καριέρα μου σε δεύτερη ροή, παράλληλη. Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να κάνω τραγικές υποχωρήσεις όσον αφορά τη δουλειά μου, αλλά αυτό για μένα ήταν και είναι σαφέστατο. Για να μπορέσω να κάνω και καλά πράγματα, δημιουργικά, πρέπει να έχω ισορροπία, ηρεμία.
Μέμη: Θεωρείς ότι είναι πιο εύκολο για έναν άντρα απ’ ότι για μία γυναίκα;
Γεράσιμος: Ναι, είναι πιο εύκολο. Για μία γυναίκα, η οποία θέλει να γίνει μητέρα, κατ’ εμένα είναι ασύμβατες έννοιες. Να είσαι δηλαδή γυναίκα μάνα και να κάνεις και καριέρα στο τραγούδι.
Μέμη: Ο δρόμος είναι πιο βατός για μία γυναίκα απ’ ότι για έναν άντρα;
Γεράσιμος: Όχι δεν νομίζω, θεωρώ ότι είναι το ίδιο εύκολο ή δύσκολο και για τον καθένα είναι πολύ ξεχωριστός ο δρόμος.
Μέμη: Πες μας λίγο για τα σχέδια σου από εδώ και πέρα.
Γεράσιμος: Θα κάνω κάποιες συναυλίες το καλοκαίρι, κάποιες ωραίες συνεργασίες με χορωδίες και ορχήστρες ανά την Ελλάδα, στην Κύπρο, ας πούμε στην Πάφο όπου έχω μία πολύ ωραία συναυλία αφιέρωμα στον Μάνο Λοΐζο, στο Βόλο και στην Αταλάντη, αντίστοιχα, δύο συναυλίες με μία σύμπραξη με χορωδίες από εκείνα τα μέρη, θα παρουσιάσουμε το Αξιον Εστί και κάποια άλλα πράγματα από εδώ και από εκεί, είτε δικά μου είτε μαζί με τον Βαγγέλη Κορακάκη. Γενικά είμαι άνθρωπος που εύκολα συνεργάζομαι και κάνω πολύ ωραία πράγματα. Ταυτόχρονα έχουμε κάποια τραγούδια που ετοιμάζουμε. Είναι τραγούδια ενός πολύ στενού μου συνεργάτη του Βασίλη Παπαδόπουλου, ο οποίος γράφει πολύ ωραία λαϊκά τραγούδια κι έχει βγάλει ένα δίσκο μισά ορχηστρικά και μισά τραγούδια, στον οποίο θα τραγουδούν η Κατερίνα Κούκα, η Λένα Αλκαίου, η Γιώτα Νέγκα και βέβαια δεν θα λείπω εγώ που τον παρακίνησα να κάνει αυτή τη δουλειά. Ετοιμάζω και με άλλους κάποια άλλα πράγματα… γενικά είμαι σε μία εγρήγορση, σε μία πολύ δημιουργική περίοδο και είμαι πολύ χαρούμενος γι αυτό.
Μέμη: Σε καλούν στην τηλεόραση, σε διάφορα αφιερώματα που κάνουν για μεγάλους συνθέτες, στιχουργούς. Εσύ πώς το βιώνεις όλο αυτό;
Γεράσιμος: Η αλήθεια είναι ότι τις απολαμβάνω ιδιαίτερα αυτές τις εκπομπές. Είναι πολύ καλό να γίνονται τέτοιες εκπομπές που να τιμούν και να θυμίζουν στον κόσμο όλους αυτούς τους μεγάλους δημιουργούς και τα σπουδαία τραγούδια που έχουν περάσει από την ελληνική δισκογραφία και που μας έχουν δώσει αυτό το λαϊκό πολιτισμό, τον οποίο απολαμβάνουμε ιδιαίτερα. Όμως, δεν θέλω να γίνω γκρινιάρης, αλλά πιο παλιά υπήρχαν κι άλλες εκπομπές όπου μπορούσες να πας και να παρουσιάσεις κάτι καινούργιο, είτε αυτό ήταν εμφανίσεις, είτε καινούρια δουλειά. Σήμερα δεν υπάρχει ούτε μία εκπομπή που να μπορείς να πεις: «ρε παιδιά να’ μαι με ξέρετε ή δεν με ξέρετε και έχω αυτά τα τραγούδια, κάνω αυτές τις εμφανίσεις»! Αυτό είναι βασική έλλειψη. Δεν λέω, ωραίο είναι να τιμούμε όλους τους παλιούς, αλλά βλέποντας κανείς αυτές τις εκπομπές θα έλεγε ότι οι μουσικές δημιουργίες σταμάτησαν εκεί γύρω στο 60 – 65, όλοι αυτοί ήταν Θεοί και τεράστιοι αλλά μετά από εκεί, τίποτα; Τόσες γενιές έχουν έρθει και φύγει και δεν έχει γίνει τίποτα; Γιατί; Τόσο πολύ δεν πιστεύουμε στους εαυτούς μας; Ως πότε θα μας σώζουν οι παλιοί. Το ίδιο ισχύει και για τις ελληνικές ταινίες.
Μέμη: Αυτό συμβαίνει γιατί δεν πιστεύουν οι νέοι στους εαυτούς τους ή γιατί δεν πιστεύουν οι άλλοι σε αυτούς;
Γεράσιμος: Όχι, απλά αυτοί που κάνουν κουμάντο σήμερα, δεν θέλουν να βγαίνει στον κόσμο κάτι που δημιουργείται αυτή τη στιγμή, γιατί είναι άκρως επικίνδυνο. Φοβούνται, δεν ξέρουν από πού θα τους έρθει η ανατροπή. Ποιος θα τους δώσει την σπίθα, το έναυσμα και θα πάρει μαζί του κι άλλους κι άλλους κι αυτή η μικρή σπίθα θα γίνει πυρκαγιά που μπορεί να τους κάψει.
Μέμη: Θεωρείς ότι εσείς οι καλλιτέχνες έχετε λίγο «καβαλήσει το καλάμι» που λέμε ή πλέον έχετε προσγειωθεί; Όχι εσύ προσωπικά, οι καλλιτέχνες γενικότερα.
Γεράσιμος: Κοίταξε θεωρώ ότι εξαρτάται από το πότε τον βρίσκει τον καθένα. Σε ποια φάση της ζωής του. Για σκέψου κάποιον που έχει ξεκινήσει εδώ και 3-4 χρόνια και η καριέρα του πάει από το καλό στο καλύτερο. Tι να τον αγγίξει; Αφού αυτός άνοδο αισθάνεται και βιώνει. Τώρα είναι πιο επικίνδυνο να καβαλήσεις το καλάμι γιατί τα προηγούμενα χρόνια σε όλους πήγαιναν καλά τα πράγματα, ενώ τώρα αν πηγαίνει καλά μόνο σε σένα σκέψου πόσο επικίνδυνο μπορεί να είναι αυτό. Το καλάμι είναι μία επιδημία πολύ επικίνδυνη, που μπορεί να μας βρει όλους κάποια στιγμή και πρέπει να έχουμε το νου μας και να μην το καβαλάμε ποτέ. Δεν έχει να κάνει μόνο με επιτυχία και λεφτά, έχει να κάνει με πολλά πράγματα και κυρίως με τον εγωισμό μας, ο οποίος είναι ο χειρότερος εχθρός μας και ο χειρότερος εχθρός των γύρω μας. Αν λοιπόν εμείς καταφέρνουμε σαν παρατηρητές απ’ έξω να βλέπουμε και να εντοπίζουμε τον εγωισμό μας και να τον μαζεύουμε, τότε έχουμε πολλές πιθανότητες κι ευκαιρίες να κάνουμε κάτι καλό σε αυτόν τον κόσμο που είμαστε.
Μέμη: Υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης που δεν έχεις συνεργαστεί και θα ήθελες να συνεργαστείς;
Γεράσιμος: Είναι πολύ ωραία ερώτηση! Έχω συνεργαστεί με πάρα πολλούς, τους οποίους αγαπώ ιδιαίτερα και σχεδόν με όλους θα ήθελα να ξανασυνεργαστώ. Με τον Χάρη και τον Πάνο Κατσιμίχα, όπου είχα παίξει μαζί τους μπουζούκι κι έκανα κάποια φωνητικά, ενώ μου χάρισαν κι ένα τραγούδι!! Το συναίσθημα που νιώθω είναι ότι θα ήθελα να τους αφιέρωνα την υπόλοιπη ζωή μου, να πήγαινα σε προγράμματα που θα έκαναν αυτοί και να με χρησιμοποιούσαν όπως θα ήθελαν. Τόσο πολύ μεγάλη αγάπη τους έχω.
Μέμη: Έχετε κρατήσει επαφή;
Γεράσιμος: Αραιή. Δεν θέλω να τους ενοχλώ πολύ. Είναι άνθρωποι που είναι ήσυχοι, δεν πολυκυκλοφορούν. Έχουμε όμως κάθε τόσο, μία κουβεντούλα ουσιαστική και αυτό μου αρκεί. Επίσης, κάτι που θεωρώ ότι έχει μείνει στην αρχή ή στη μέση είναι με τον Παντελή Θαλασσινό. Θέλω να ξαναβρεθώ μαζί του. Θα κάνουμε και φέτος κάποιες συναυλίες, αλλά δεν μου αρκεί αυτό. Θέλω κάτι πιο δυνατό. Ο Μανώλης Λιδάκης, είναι ακόμα ένας τραγουδιστής που αγαπώ, αλλά δεν έχει τύχει να βρεθούμε μαζί. Ο Νίκος Πορτοκάλογλου, με έχει εκπλήξει αρκετές φορές με τραγούδια λαϊκά που έχει πει, αν και το ρεπερτόριο του δεν είναι τόσο λαϊκό. Πολλοί από τους τραγουδοποιούς όπως ο Μίλτος Πασχαλίδης, ο οποίος έχει γράψει το «Στα είπα όλα», το οποίο δεν λείπει από κανένα πρόγραμμα μου, το λέω πάντα. Ένας άλλος τραγουδιστής και δημιουργός που θα ήθελα να βρεθώ μαζί του είναι ο Δημήτρης Ζερβουδάκης. Αυτά για αρχή νομίζω είναι αρκετά.
Μέμη: Καμία γυναίκα δεν μου είπες;
Γεράσιμος: Εχω συνεργαστεί με πολλές εξαιρετικές τραγουδίστριες. Με την Γιώτα Νέγκα έχουμε κάνει κάποια πράγματα και θα ήθελα περισσότερα. Με την Μελίνα Κανά είχαμε βρεθεί στο ξεκίνημά μου και με έχει τιμήσει με κάποιες βραδιές που είχα κάνει στο Κύτταρο, αλλά θα ήθελα και με αυτή να κάνω περισσότερα πράγματα. Η Μαρία Ανιματερού, είναι μία τραγουδίστρια που μου αρέσει, γιατί έχει στοιχεία από την παράδοση. Από τις τραγουδίστριες του «εμπορικού ρεπερτορίου» η Πέγκυ Ζήνα είναι μια ωραία τραγουδίστρια, με την οποία υπό συνθήκες, θα έβλεπα μία συνεργασία. Νομίζω είπαμε αρκετούς.
Μέμη: Ποια είναι τα όνειρα σου για το μέλλον; Εδώ δίπλα, στο μέλλον που είναι δίπλα μας;
Γεράσιμος: Να συνεχίσω να βγάζω τραγούδια που μου αρέσουν, ψάχνοντας να βρω τρόπους να φτάνουν σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και να τα μοιράζομαι μαζί τους. Αυτό είναι το όνειρο μου.
Μέμη: Κάπου εδώ φτάσαμε στο τέλος. Ένα μεγάλο ευχαριστώ, δεν φτάνει για την σημερινή σου παρουσία. Ήταν μεγάλη τιμή και χαρά μου να σε γνωρίσω από κοντά, γιατί εκτός από έναν εξαιρετικό ερμηνευτή – τραγουδιστή, γνώρισα κι έναν εξαιρετικό άνθρωπο. Σ΄ευχαριστούμε που όλα αυτά τα χρόνια μας έχεις χαρίσει απίστευτες στιγμές, που συνεχίζεις να κάνεις αυτό που κάνεις και να μας το χαρίζεις απλόχερα.
Εις το επανειδείν Γεράσιμε, δεν θα χαθούμε τώρα που βρεθήκαμε.
Γεράσιμος: Εδώ είμαι κι εδώ θα είμαι χάρη στην αγάπη σας. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ακροατές που μας τίμησαν σήμερα με την παρουσία τους. Ευχαριστώ και το Web Music Radio κι εσένα προσωπικά, Μέμη μου, για την όμορφη φιλοξενία, να είστε πάντα καλά.
